De eerste geregistreerde behandeling met donorsperma werd in 1884 uitgevoerd door de Amerikaanse arts William Pancoast. Dokters die behandeling met donorsperma aanboden, adviseerden hun patiënten om dit geheim te houden voor de omgeving en met name naar het toekomstig kind. De belangrijkste reden hiervoor was de overtuiging dat geheimhouding en anonimiteit van donoren in het belang van het kind waren. Men veronderstelde dat de relatie tussen het kind en de niet-genetische ouder schade zou kunnen oplopen als het kind op de hoogte zou worden gebracht van zijn of haar genetische herkomst.

Het was pas in 1984 dat de eerste gedegen wetenschappelijke publicaties verschenen over het welzijn van gezinnen die zijn ontstaan na behandeling met donorsperma. Van de vele (inter)nationale onderzoeken die daarop volgden, hebben we geleerd dat het voor kinderen van groot belang kan zijn om te kunnen weten wie de donor is. Ook leerden wij, dat het voor kinderen belangrijk is dat ouders vanaf jongs af aan vertellen dat er ook een donor was die heeft geholpen om hem of haar te kunnen krijgen. Door de jaren heen werd het steeds gebruikelijker om wensouders te adviseren, om hun kind vanaf het prille begin over de donorconceptie te vertellen.

In mijn werk als fertiliteitscounselor en onderzoeker heb ik heel veel wensouders gesproken die overwogen om een kind te krijgen met hulp van een donor. Een van de meest gestelde vragen die ik krijg, gaat over vanaf welke leeftijd je een kind over de donor kan vertellen. En wat zeg je dan?
Van mijn vele gesprekken met volwassen donorkinderen heb ik geleerd dat het belangrijk is dat er vanaf jongs af aan over de donor wordt gesproken. Dat dit geen geheim is. Een jongeman die ik voor mijn onderzoek interviewde vertelde mij hoe moeilijk hij het vond dat het gezin voor lange tijd heeft bestaan uit zij die het wel wisten, en zij die het niet wisten.

Van de gesprekken met wensouders en ouders heb ik geleerd dat er spanning en angsten gevoeld kunnen worden bij het idee dat je je kind over de donor vertelt. Er kan een angst gevoeld worden dat de relatie tussen de niet-genetische ouder en het kind onder druk komt te staan, als het kind weet dat er ook een donor is. Ook kan er een angst bestaan dat mensen buiten het gezin te weten komen dat er een donor is. Hoe zullen mensen hierop reageren?

Tijdens gesprekken met (wens)ouders staan we onder andere stil bij wat het voor jou of jullie betekent dat jij of jullie hulp hebben gehad van een donor. Hoe zou je daar met je kind over willen praten? Hoe praat je er binnen de relatie over? En met de mensen in jouw of jullie omgeving? Hier vooraf aandacht voor hebben, wensen en verwachtingen bespreekbaar maken, kan een stevige bedding vormen voor jullie (toekomstige) gezin.